✅ بررسی چای در بریتانیا – مالیات، قاچاق و جنگ تریاک
چای در بریتانیا، آنقدر محبوب شده بود که انجام هر کاری برای دستیابی به این نوشیدنی برای مردم ارزش داشت. این اشتیاق بر سیاست دولت هم تاثیرگذار بود تا حدی که باعث افروخته شدن آتش جنگ با چین شد.
مالیات بالای چای باعث قاچاق آن و در نتیجه سو استفاده های مختلف خلافکاران انگلیسی شد و دولت را مجبور به واکنش های مختلفی کرد. در این مقاله به نحوه خروج چای از انحصار چین و نقش بریتانیا در آن پرداخته ایم.
مالیات بر چای در بریتانیا
گفتیم که چای تا مدت ها یک نوشیدنی اشرافی و گران قیمت بود. طبقه متوسط و کارگر در جامعه بریتانیا توان اقتصادی مصرف آن را نداشتند. این قیمت بالا نتیجه ی سیستم مالیاتی اعمال شده در آن زمان بود. اولین مالیات بر چای در سال 1689 حدود 25 پوند بود که تقریباً باعث توقف فروش آن شد. در سال 1692 این مالیات به 5 پوند کاهش یافت. پس از آن تا سال 1964 که عوارض مالیاتی چای بالاخره در بریتانیا لغو شد، کشمکشهای بسیاری به طور مداوم برای تعدیل نرخ و روش دقیق مالیات گذاری بر چای جریان داشت.
قاچاق چای
یکی از پیامدهای تخصیص مالیات بر چای، رشد روش‌های دور زدن مالیات مانند قاچاق و تقلب بود. در قرن هجدهم، بسیاری از بریتانیایی‌ها می‌خواستند چای بنوشند، اما نمی‌توانستند از عهده قیمت‌های بالای آن برآیند. اشتیاق آنها به این نوشیدنی با اشتیاق گروه‌های تبهکار برای قاچاق آن همراه شد. میلیون‌ها انگلیسی با خرید چای غیرقانونی از تجارت قاچاقچیان حمایت می کردند. این امر در اواخر قرن هجدهم منجر به ایجاد یک شبکه خلافکار سازمان‌یافته حیرت‌انگیز شد. این شبکه عظیم، سالانه حدود ۷ میلیون پوند واردات داشت (در مقایسه با واردات قانونی ۵ میلیون پوندی در آن زمان).
سرگین گوسفندی اضافه شد تا بیشتر شبیه چای شود.
همزمان اتفاق خیلی بدتری هم در حال روی دادن بود. ورود چای قاچاق که کیفیت آن از طریق اداره های گمرک و مالیات کنترل نمی شد. قاچاقچیان برگ‌های گیاهان دیگر یا برگ‌هایی که قبلاً دم کرده و سپس خشک شده بودند به برگ‌های چای اضافه می‌کردند. بدتر اینکه چون رنگ حاصل از این چای های تقلبی مشتریان را قانع نمی کرد، از هر چیزی، از فضولات گوسفند گرفته تا کربنات مس سمی استفاده می کردند تا رنگی بیشتر شبیه چای به دست آورند.
در سال 1784، دولت بریتانیا متوجه این خطر شد. نخست وزیر جدید، ویلیام پیت جوان، مالیات های سنگین چای را از 119 درصد به 12.5 درصد کاهش داد. این اقدام وی، قاچاق آن را تقریباً یک شبه متوقف کرد.
تاثیر چای بر سلامتی
در قرن هجدهم، علاوه بر بحث مالیات بر چای، بحث دیگری نیز به همان اندازه داغ بود. آیا نوشیدن چای برای سلامتی مفید است یا خیر؟
امروزه تحقیقات پزشکی و علمی نشان داده اند که نوشیدن چهار فنجان چای در روز ممکن است به حفظ سلامتی ما کمک کند، اما چنین اطلاعاتی در 250 سال پیش برای مصرف کنندگان چای وجود نداشت.
به ویژه ثروتمندان به ظاهر خیرخواه که نگران بودند نوشیدن بیش از حد چای در میان طبقات کارگر منجر به ضعف و مالیخولیا شود. جالب اینجاست که اکثر آنها نگران محبوبیت مداوم چای در میان طبقات ثروتمند نبودند، زیرا برای آنها «قدرت کار» اهمیت کمتری داشت!
این بحث تا اواسط قرن نوزدهم ادامه داشت یعنی تا زمانی که نسل جدیدی از بشردوستان ثروتمند به ارزش نوشیدن چای برای جنبش اعتدال پی بردند. در جلسات اعتدال آنها برای بالا بردن سطح طبقه کارگر، چای به طور مرتب به عنوان جایگزینی برای الکل ارائه می شد.
کمپانی هند شرقی
انگیزه بزرگ دیگر برای نوشاندن چای به مردم ناشی از فعالیت های شرکت هند شرقی بود. امپراتور چین، کیان لونگ سلسله چینگ در پاسخ به درخواست مأموریت ماکارتنی برای تجارت در سال 1793 به پادشاه جورج سوم نوشت:
«امپراتوری آسمانی ما همه چیز را به وفور در اختیار دارد و هیچ محصولی را در مرزهای خود کمبود ندارد. بنابراین نیازی به واردات تولیدات بربرهای خارجی در ازای محصولات خودمان نیست.»
قیمت چای باید با شمش نقره پرداخت می‌شد. منتقدان تجارت چای در این زمان دایما به آسیبی که این از دست دادن شمش به ثروت بریتانیا وارد می‌کرد تاکید می‌کردند. بریتانیا به عنوان راهی برای فرار از پرداخت نقره در ازای چای، صادرات تریاک را از مناطق کشت سنتی هند بریتانیا (در پاکستان و افغانستان کنونی) به چین آغاز کرد. اگرچه استفاده از تریاک در چین سابقه طولانی داشت، واردات تریاک توسط بریتانیا بین سال‌های 1821 تا 1837 پنج برابر شد و استفاده از آن در جامعه چین گسترده‌تر شد.
جنگ تریاک نخست 1840 تا 1842
نگرش دولت چینگ نسبت به تریاک، که اغلب دوسویه بود، به دلیل مشکلات اجتماعی ایجاد شده توسط مصرف مواد مخدر سخت تر شد و اقدامات جدی برای محدود کردن واردات تریاک در 1838-1839 انجام داد. با توجه به این که چای به منبع مهمی از درآمد مالیاتی برای امپراتوری بریتانیا تبدیل شده بود، و ممنوعیت تجارت تریاک، مسائل مالی بغرنجی را برای واردکنندگان چای ایجاد کرد و یکی از دلایل اصلی جنگ اول تریاک شد.
نفوذ بوته های چای به بیرون از چین
در سال 1824 گیاهان چای در تپه های مرزی بین برمه و آسام کشف شد. تجارت با چین در سال 1834 و قانون ممنوعیت واردات تریاک به چین دچار بحران شد و امکان مبادله چای با تریاک از بین رفت.
در حالی که جنگ با چین یکی از تاکتیک های بریتانیا برای برطرف کردن این مشکل بود، این موضوع کمپانی هند شرقی را برانگیخت تا به فکر کشت چای در هند باشد. این شرکت برای دور زدن وابستگی خود به چای چینی، رابرت فورچون، گیاه شناس اسکاتلندی را به چین فرستاد تا گیاهان چای را خریداری و از چین خارج کند. هر چند که به استثنای چند بوته ای که در باغ‌های هندی موجود زنده ماندند، بیشتر گیاهان چای چینی فورچون که در استان‌های شمال غربی هند کاشته شده بودند، از بین رفتند ولی نهایتا با قاچاق گیاهان چای به خارج از چین، باغ های متعددی در مناطقی مانند دارجلینگ، آسام و سیلان ایجاد شدند.
بریتانیایی ها فرهنگ چای را به طور کامل در سال 1836 به هند که همیشه مرکز عملیات کمپانی هند شرقی به حساب می آمد وارد کردند. کشت چای در هند و ایالت آسام شروع شد و بعد از چند سعی و خطا و حادثه های جالبی مثل تخریب باغچه های چای توسط گاو، در سال 1839 برای اولین بار چای آسام «با کیفیت قابل فروش» در بریتانیا، عرضه شد.
تولید تجاری چای توسط بریتانیا
تولید تجاری چای برای اولین بار توسط بریتانیایی ها به هند معرفی شد تا انحصار چین بر چای را بشکند. بریتانیایی‌ها با استفاده از دانه‌ها و روش‌های کشت چینی آن، صنعت چای را با ارائه زمین در آسام به هر اروپایی که با کشت چای برای صادرات موافقت می‌کرد، راه‌اندازی کردند.
چای تا دهه 1950 فقط توسط سرخپوستان انگلیسی مصرف می شد تا اینکه از طریق یک کمپین تبلیغاتی موفق توسط هیئت چای هند به طور گسترده ای در هند محبوبیت پیدا کرد.
در سال 1858، دولت بریتانیا کنترل مستقیم هند را از شرکت هند شرقی به دست گرفت. دولت نیز به همان اندازه مشتاق ترویج صنعت چای و کشت آن بود و باغات چای را به مناطقی فراتر از آسام نیز گسترش داد. هرچند بیماری قارچی برای قهوه در سیلان در قرن 19 و کاهش 95 درصدی محصول باعث محبوبیت بیشتر چای در این کشور شد ولی این بریتانیایی ها بودند که فرهنگ چای را در سال 1867 به سیلان (سری لانکا) وارد کردند.
این یک موفقیت بزرگ برای انگلیسی ها بود. تولید گسترش یافت و در سال 1888 واردات چای بریتانیا از هند برای اولین بار بیشتر از واردات چای از چین بود. تا دهه های اخیر غالبا فقط چای سیاه در هند تولید می شد. به جز در کانگرا (هیماچال پرادش کنونی) که چای سبز را برای صادرات به آسیای مرکزی، افغانستان و کشورهای همسایه تولید می کرد.
در مقاله ی بعدی درمورد رقابت بر سر تجارت چای، حراج چای لندن و میهمانی چای انگلیسی بیشتر صحبت خواهیم کرد.