کتاب چاآچینگ – پیدایش چای – چای در چین

زمان مطالعه: 6 دقیقه

✅ بررسی کتاب چاآچینگ – پیدایش چای – چای در چین

کتاب چاآچینگ اولین اثر مکتوب درباره ی چای است که توسط حکیم دانشمند چینی لو یو نگاشته شده است. این کتاب نقش به سزایی در ارتباط پیدایش فرهنگ چای در چین و ژاپن ایفا کرده است. چای نوشیدنی ای است که در طول تاریخ رنگ های ادبی، هنری و حتی مذهبی به خود گرفته است.

 

کف یشم مایع

گفته می‌شود که لو یو ، فیلسوف کلاسیک چینی، چای را «کف یشم مایع» توصیف می‌کند و آن را عنصری ضروری برای اکسیر حیات می‌داند.

 

شعری از «هوانگ فو زِنگ» در مورد «لو یو»

«هزار کوه به رفیق در حال رفتنم سلام خواهند کرد

وقتی چای های بهاری دوباره شکوفا می شوند.

با چنین وسعت و خرد،

با آرامش چای چیدن

از میان مه های صبحگاهی

یا ابرهای سرمه ای عصر

سفر انفرادی او حسادت من است.

ما در یک معبد کوهستانی دور افتاده قرار ملاقات می گذاریم،

جایی که در کنار یک فواره سنگریزه شفاف از چای لذت می بریم.

در آن شب خاموش،

که فقط با نور شمع روشن شده،

بر زنگوله مرمری کوبیدم

صدای زنگش مرا می بَرَد

یک مرد پنهان

عمیق در افکار اعصار گذشته.»

 

لو یو و بازرس گمرک

افسانه ها حاکی از آن است که استاد لو یو که از انحطاط اخلاقی جامعه غمگین شده بود، احساس می کند که پایان سلسله نزدیک است. وی به سمت غرب، به سرزمین های ناآرام سفر می کند و دیگر هرگز دیده نمی شود.

هنگام عبور از مرز کشور چین، با بازرس گمرکی به نام یین هسی مواجه می شود و به او چای می دهد. یین هسی او را تشویق می کند که آموزه های خود را در یک کتاب جمع کند تا نسل های آینده از خرد او بهره مند شوند. این کتاب به عنوان دائو دی جینگ یا چاآچینگ، مجموعه ای از گفته های لو یو شناخته شده است. طبق مستندات موجود، این اتفاق در اواخر قرن هشتم میلادی رخ داده است.

 

 

لو یو (Lu Yu) حکیم چینی، کتابِ Ch’a Ching یا Tea Classic  را در باب چای نوشته است. وی در این کتاب توضیحات کاملی را در خصوص تمام مراحل تهیه و مصرف چای ارائه کرده است. وی در این کتاب، تهیه و نوشیدن چای را به جایگاهی مذهبی ارتقا می دهد.

نوشیدن چای مانند یک مراسم مذهبی با مناسکی خاص و با استفاده از وسایل خاصی که هر کدام جداگانه دارای اهمیت بسیار بالایی هستند تعریف شده است.

حتی دستورالعمل هایی در مورد وضعیت روحی مناسب برای نوشیدن چای و فضایی که باید در آن چای نوشیده شود وجود دارد. لو یو معتقد است که چای باید به آرامی میل شود تا طعم آن به طور کامل چشیده شود.

 

کتاب چاآچینگ و ایمان تائوئیست

این شباهت به مناسک دینی تصادفی نیست. ایمان تائوئیست در فرهنگ چین در قرن هشتم میلادی مرکزیت پیدا کرده است. به همراه آن این اعتقاد که هر جزئی از زندگی، عملی از زندگی است که شایسته جشن گرفتن است. باید تلاش کرد تا زیبایی را در همه جای دنیا یافت، در لحظه لحظه زندگی چینی ها حضور داشت.

با این تفاسیر، پیدایش فرهنگ تأکید بر آرامش و هماهنگی در تهیه و نوشیدن چای، نشانه‌ی به رسمیت شناختن نقش آن در شاهکار زندگی بود.

 

کتاب چاآچینگ و کاملترین جزئیات در رابطه با چای

Ch’a Ching با توضیحی در مورد درختچه چای و نحوه رشد آن، فرآوری مناسب چای، زمان و شرایط چیدن چای (یک روز آفتابی) شروع می شود. سپس وسایل مورد نیاز برای تهیه چای را شرح می دهد.

در کتاب چاآچینگ، 24 دستگاه که از منقل و دیگ برای گرم کردن آب، تا غلتکی که برای آسیاب کردن آجرهای جامد چای مورد نیاز است، تا کاسه هایی که چای از آن نوشیده می شد، تا ظرفی برای حمل همه آن را شامل می شود، همه به تفسیر آمده است.

 

 

لو یو در مورد ریز به ریز تمام مراحل تهیه و فرآوری و موارد موثر بر طعم چای مشاوره می دهد. تجهیزات مناسب آنقدر برای او مهم بود که می گوید اگر حتی یک وسیله گم شده باشد، بهتر است که تهیه ی چای به طور کامل کنار گذاشته شود.

لو یو حتی در مورد بهترین منابع آب برای چای نیز توصیه هایی دارد. او 20 سطح مختلف کیفیت آب را دسته بندی کرده است. (باکیفیت ترین آب «تیاشوی» است، آب باران یا برف که در لوله ها یا سنگ های بامبو جمع شده و آب کوهستانی از نهرهای کم جریان. آب چشمه طبیعی در رتبه دوم قرار دارد). مراحل جوشاندن، و روش صحیح نوشیدن. با این همه ریزکاری در آماده سازی، جای تعجب نیست که لو یو معتقد است چای باید به آرامی میل شود تا طعم آن کامل احساس شود.

لو یو همچنین بیان می کند که برای لذت بردن از چای در بهترین حالت، مصرف کننده نباید بیش از سه فنجان چای بنوشد. همچنین حداکثر مجاز نوشیدن چای در روز را پنج فنجان عنوان می کند. این مطلب با دانسته های روز ما نیز مطابقت دارد که در مقاله ی چای و هیدراته کردن بدن به طور کامل توضیح داده شده است.

 

لو یو و تقلب در چای

او همچنین از تقلب در چای ابراز تاسف می کند و برخی از چیزهایی را که هم عصرانش به آن افزوده اند فهرست می کند. موارد آشنایی در این لیست وجود دارند مانند زنجبیل، پوست پرتقال و نعناع اما لو یو حتی به رسم اضافه کردن پیاز به چای در حال جوش اشاره می کند!

تنها خیانتکاری که لو یو آن را تایید می کند، نمک است که برای دوستداران امروزی چای افزودنی ای بسیار عجیب تلقی می شود.

لو یو معتقد بود که چای باید در فضایی آرام درست شود تا نوشیدن آن آرامش بیشتری ایجاد کند. امروزه نیز بسیاری معتقدند که عمل دم کردن چای با همین جرئیات اندک امروزی نیز می‌تواند در مواقع استرس آرام‌بخش باشد و نوشیدن آن می‌تواند این احساس آرامش را تقویت کند.

 

 

امروزه ممکن است نیازی به 24 وسیله برای تولید و مصرف چای نداشته باشیم و مجبور نباشیم آب خود را با پای پیاده  از نهرهای کوهستانی تا محل مصرف به دوش بکشیم، اما یک فنجان چای خوب هنوز هم راه خوبی برای لذت بردن از یک لحظه آرامش است.

 

لو یو حکیم ناشناخته

تنها اطلاعات شخصی که در مورد خود لویو، نویسنده اولین کتاب در رابطه با چای از بدو پیدایش آن وجود دارد این است که احتمالاً در نیمه دوم قرن هشتم به دنیا آمده و در اوایل قرن نهم درگذشته است. او دانشمندی از استان هوپی در چینگ لینگ، منطقه ای در جنوب چین بود که در آن کشت چای به صورت بسیار گسترده انجام می شد.

در افسانه ای دیگر آمده است که لو یو برای مدتی در استان چکیانگ در انزوا زندگی کرد. در این داستان آمده که  او برای نوشتن کتاب چاا چینگ به این استان سفر کرده است.

 

 

لو یو در حال قدم زدن در بیابان و شعر گفتن بود که ناگهان به گریه می افتد. بر طبق این افسانه، پس از بازگشت به خانه برای صرف چای، وظیفه ی نوشتن کتاب Ch’a Ching به او الهام می شود.

نسخه‌ی دیگری نیز برای منشا نوشتن این کتاب روایت شده است. در این نسخه، چاا چینگ در واقع توسط گروهی از تجار چینی چای برای رواج بیشتر محصول خود سفارش داده شده است.

 

کتاب چاآچینگ و فرهنگ ژاپن

در هر صورت، کتاب لو یو مطمئناً  در توسعه اهمیت فرهنگی چای در سرزمین مادری اش، چین، تأثیرگذار بوده است اما مسلم است که خواندن و عمل به آموزه های این کتاب در ژاپن با اشتیاق بیشتری انجام گرفته است.

در ژاپن، این کتاب به پیدایش پایه ای برای توسعه مراسم آیینی چای ژاپنی (چا-نو-یو) و نوشیدن چای به شکل هنری که هنوز هم رایج است کمک شایانی کرده است. چای احتمالاً در قرن هشتم توسط یک کشیش چینی به ژاپن معرفی شد و برای چند سال نوشیدن چای در اختیار کشیشان بودایی باقی ماند.

 

 

در سال 1191 یک راهب بودایی ذن به نام ایسایی از چین وارد ژاپن شد و دانه های جدیدی آورد و مراسم چای را معرفی کرد. این مراسم بر اساس آیین های نوشیدن چای راهبان ذن بودایی در چین بود که معتقد بودند خواص چای به عنوان یک محرک کمکی به مدیتیشن موثر است.

این امر باعث احیای نوشیدن چای شد و ایسای اولین کتاب ژاپنی در مورد چای را به نام کیچا-یوجوکی یا کتاب بهداشت چای نوشت که در مقالات بعدی اطلاعات کاملتری در این خصوص خواهیم آورد.

قرنها بعد پرتغالی ها و هلندی ها اولین اروپایی هایی بودند که چای را از چین به کشورهای خود بردند که در سری مقالات پیدایش چای به آن نیز خواهیم پرداخت.